PAMUK PRENSES

 

Ediz’in beşinci yaş günü partisini kutlayacaktık. Sitenin bu tip organizasyonlarda kullanılmak üzere belirlediği alan böyle bir parti için çok uygundu. Oradan sorumlu organizasyon şirketiyle konuşmaya gittiğimizde bize bir kaç konsept sunmuşlardı Ediz de yanımızdaydı konuşurken . Spiderman, Batman, Superman bu süper kahramanların   kostümlerinide tek tek gösteriyorlardı. Ediz Pamuk Prenses kostümü isteyince Salim hızla çocuğu kolundan çekip buna sonra karar verir size de haber veririz deyip kalktı. Çocuğu hırsla sürüklüyordu, düştüğü halde hızla kolundan çekip kaldırdı. Yerdeki kırmızı damlaları takip ederek peşlerinden gittim.

Ediz’in oyuncakçı dükkanlarında erkek çocuklarının oynadığı oyuncaklar yerine hep Merve’lerin, Buse’lerin, İremsu’ların seçtiği oyuncakları seçmesinden dolayı zaman zaman endişelenir ama hemen bu düşünceyi kafamdan atmaya çalışırdım. Salim kafamın içindekileri okuyacak sanırdım.  

Çocukluk anılarımdan en belirgin olanı sadece Pamuk Prenses kostümü istedim diye babamın beni sürükleyerek götürmesi babam rengini beğenmedi sanmıştım ve o günden bacağımda kalan dikiş izleri. Kutlama yapılmayan tüm doğum günlerimin başlangıcı. 

Asıl önemli olan o günden sonra babamın beni bir daha hiç sevmemiş olması. Annem; hep babamla aramızda kalan , ortamı yumuşatmaya çalışan, kilitli kaldığım odaya gizli gizli yemek getiren, yüzümün gözümün şiştiği zamanlarda gece yarısı yanıma gelip pansuman yapan,  önüme geçip benim için hazırlanmış  yumruğu yiyen, fedakar ama hiç bir şey sormayan, benimle konuşmasını beklediğim lakin hiç konuşmayan annem.

Ediz’in üniversite sınavlarına hazırlandığı yaz tatilinde bir akşam Salim eve gelip onu bir tarikata yazdırdığını tüm yaz tatili boyunca orada kalacağını söyledi. Sanırım ona ilk karşı çıkışım o geceydi. Elbette yumruk ve tekmelerle cevabımı aldım. Bu dayak , Salim’in bir hastasının acil ameliyata alınması gerektiği bilgisini veren telefon konuşmasıyla son buldu.

Oğlumu ailece karşı olduğumuz bir topluluğun içine sokmak istiyordu. O zaman şalvar, cüppe giyecek , sarık takacak ve o dar kıyafetlerinden kurtulacak sanıyordu. Salim onlardan nefret ederdi. Bu çok zalimce değil miydi? Bu nasıl bir cezaydı? Bilimle uğraşan bir adamın bu durumu böyle cahilce ortadan kaldıracağını sanması... Aklım almıyordu.

Babamın beni nereye göndereceğini annemden duydum. Beni karşına alıp hep kaçtığımız konu hakkında ilk kez konuştuğu gündür o gün. “Eşyalarını topla ve Meliha Teyzenlere git.” O anda sadece şişmiş gözüne bakıyordum. Her zamankinden daha mı mordu? “Tercihinin farklı olması seni başka birisi yapmıyor. Sadece cinsel ve duygusal olarak ilgi duyduğun kişiler babanın ve benim beklediğimiz yönde değil. Ama bu hiç bir şeyi değiştirmez.” dedi.

Kalktık ve eşyalarımı toplamak üzere odama doğru gittik. Her şeyi toplasak da bir bavula sığacak kadar eşyam vardı. Zor olmayacak diye düşündüğümü hatırlıyorum. Bana yeni kıyafet ve ayakkabı alınması yasaktı. Giydiklerimin çoğu arkadaşlarımın eski kıyafetleriydi, bir de annemin gizlice aldıkları.

Bavulu dolabın üstünden indirirken anneme neden öğretmenlik mesleğine devam etmediğini sordum. “İstediğim hayatı yaşamak konusunda senin kadar cesur olamadım,” dedi.

Cuma günü mezuniyet törenim vardı. Annemle babam yanımda değildi. Mimarlık fakültesi binası çok kalabalıktı ama benim için bomboştu. Yanımda sadece üniversite hayatım boyunca çalıştığım kafenin sahibi  Ahmet’im vardı.

Hayatımda ilk kez bir mahkeme salonu görüyorum,  Ediz babasının cenazesinin tahmin ettiğinden çok daha kalabalık olduğunu söyledi beni hapisanede  ziyaret ettiği bir gün. Mezuniyet töreninden bile daha kalabalıkmış. Gerçek Salim’i tanımıyorladı ki hiç. Ben onu öldürürken bile oğlu için “O ibneye söyle son dileğim bir sokak arasında benim gibi bıçaklanarak gebermesi.” diyen Salim. Yoksa haklarını helal ederler miydi hiç? Gülümsedim sadece.

Şu anda,  hakimin hakkımdaki kararı okurken gülümsediğim gibi. Ediz’e söyleyeyimde bana bolca kitap getirsin. Koğuştaki kadınlara okuma yazma öğreteceğim.

 

Yıldız Açıl

19.07.2022